یک توسعه دهنده نرم افزار به نام دنی کیسی، پیش از آن که همه گیری باعث شود بسیاری از مشاغل دفاتر خود را ببندند و کارمندان را به خانه بفرستند، از دور کار می کرد.
با این حال، کار کیسی از یک دفتر کار خانگی یا یک فضای کار مشترک انجام نمی شود. در عوض، او در حالی که در دنیا سفر می کند، در Airbnbs که دارای قابلیت اجاره برای ماه هاست کار می کند. در چند سال گذشته، او از کانادا به فرانسه، مالزی، پاناما، فیلیپین و مکزیک سفر کرده است. کیسی گفت: «من پایگاه خانگی ندارم. من در حال حاضر ساکن هیچ کشوری نیستم.»
او کسی است که به عنوان یک کوچ نشین دیجیتال شناخته می شود، اغلب برای مدت کوتاهی در هتل ها، خوابگاه ها، خانه های اجاره ای یا وسایل نقلیه تفریحی می ماند. کار او یک نوع حرفه است که انعطاف کافی برای کار از راه دور در حین سفر به سراسر جهان را دارد.
کوچ نشینی دیجیتالی چیست؟
کوچ نشین دیجیتالی شخصی است که معمولا با یک شغل آزاد یا به عنوان یک کارآفرین، از راه دور کار می کند، در حالی که در سراسر جهان سفر می کند و از مکان های مختلف بازدید می کند.
سال ها پیش، زمانی که کیسی عشایری دیجیتال را پذیرفت، بسیاری از افرادی که او را ملاقات کردند، سبک زندگی او را عجیب و غریب یا نا مرسوم می دانستند. اما اخیرا، از آنجایی که میلیون ها متخصص برای اولین بار به واسطه کووید ۱۹ بدون فضای اداری فیزیکی کار کرده اند، این امر عادی شده است. او افزود: “دیگر وقتی این کار را می کنید، مردم فکر نمی کنند شما یک بیگانه هستید.”
عشایر دیجیتال جدید نیستند، اما به تازگی محبوب شده اند
اصطلاح عشایر دیجیتالی در سال ۱۹۹۷ در کتاب Digital Nomad رایج شد. در این کتاب، نویسندگان تسوجیو ماکیموتو و دیوید منر ظهور اجتناب ناپذیر کارگران مجازی دوره گرد را پیش بینی کردند. آن ها نوشتند که شتاب فناوری در نهایت شغل فرد را از موقعیت مکانی خود رها می کند و نیاز افراد را به زندگی در نزدیکی شغل خود از بین می برد. با توجه به وجود فرصت کار از هر جایی، مردم از آن استفاده می کنند.
فراگیر بودن اینترنت پر سرعت بی سیم، گسترش ابزارهای همکاری از راه دور و ظهور پلتفرم هایی که به فریلنسر ها کمک می کنند تا کار های لازم را انجام دهند، پیش‌بینی کتاب را دست یافتنی کرده اند.
هر سال بر تعداد عشایر دیجیتال افزوده می شود. بر اساس گزارش ۲۰۲۰ MBO Partners که خدمات پشتیبانی را برای کارگران مستقل ارائه می کند، ۱۰.۹ میلیون شاغل آمریکایی، خود را جزو عشایر دیجیتال می دانند. این تعداد از ۷.۳ میلیون در سال ۲۰۱۹ و ۴.۸ میلیون در سال ۲۰۱۸ افزایش یافته است.
روند صعودی ممکن است قبل از این که همه گیری کار از راه دور را به طور موقت به جریان اصلی تبدیل کند، شروع شده باشد. اما می توان گفت که تجربه کار مجازی که اخیرا به میلیون ها کارشناس اداری داده شده است، احتمالا ظهور عشایر دیجیتال را تسریع خواهد کرد.
اگر پیشرفت های فناوری، کوچ نشینی دیجیتال را ممکن کرده باشد، یک سال کار از راه دور، برای بسیاری از مردم، آن را در نهایت واقع بینانه به نظر می رساند.
مشاغل فنی در میان عشایر دیجیتال محبوب هستند
ماهیت سبک زندگی عشایری دیجیتال، مشاغلی را که افراد می توانند در حین دنبال کردن این سبک زندگی حفظ کنند، محدود می کند. به گزارش متخصصان رایج ترین زمینه کاری برای عشایر دیجیتال، فناوری اطلاعات (۱۲ درصد) و بعد از آن آموزش و پرورش (۱۱ درصد) و مشاوره، مربیگری و تحقیق (۱۱ درصد) است.
کیت، یکی از اعضای قدیمی ساب ردیت که ۳۰۰ پست محبوب جامعه را بررسی کرد، نتایج مشابهی را کشف کرد. طبق یافته های او، بیشترین مشاغل رایج عشایری دیجیتال شامل عکاس/فیلمبردار، توسعه دهنده نرم افزار، طراح گرافیک، نویسنده و معلم هستند. کسب درآمد غیر فعال یکی دیگر از راه های رایج زندگی عشایر دیجیتال است. این امر اغلب از طریق فعالیت هایی مانند بازاریابی وابسته، سرمایه گذاری و اجاره ملک انجام می شود.
کیسی از طریق جریان های درآمد متعددی از زندگی عشایری دیجیتالی خود حمایت می کند. او علاوه بر کار توسعه نرم افزار آزاد خود، در سهام و ارز های دیجیتال سرمایه گذاری می کند. همچنین اخیرا، او به شرکت ها کمک می کند تا با متقاضیان نقش های توسعه نرم افزار، مصاحبه کنند.
کیسی گفت: «شغل های آنلاین همیشه به این اندازه قابل اعتماد نیستند، بنابراین مهم است که منابع درآمدی متعددی داشته باشیم تا کمی امنیت بیشتر داشته باشیم.»
جهان با عشایر دیجیتالی سازگار است
در پی دو سال ویرانگر برای صنعت گردشگری، چندین هتل زنجیره ای امیدوارند که در رونق کار از راه دور سرمایه گذاری کنند و پیشنهاد های ویژه را برای جذب عشایر دیجیتال به املاک خود تبلیغ کنند.
Inside Hook گزارش داد که هتل های زنجیره ای سطح بالا در سرتاسر جهان اشتراک ماهانه عضویت را ارائه کرده اند که به طور خاص عشایر دیجیتال را هدف قرار می دهند. این اشتراک ها اغلب شامل تخفیف های غذا و نوشیدنی، امکانات ورزشی و همکاری مشترک و امکان انتقال آزادانه بین چندین ملک تحت مدیریت یک شرکت است.
فقط هتل ها نیستند که سعی می کنند از روند کوچ نشینی دیجیتال سود ببرند؛ دپارتمان های گردشگری کل کشورها نیز در این تلاش هستند.
در ژانویه ۲۰۲۰، استونی یک «ویزای دیجیتالی عشایری» را اعلام کرد که به عشایر دیجیتال غیر اروپایی واجد شرایط اجازه می دهد یک سال کامل در این کشور بمانند و کار کنند. (متقاضیان باید حداقل ۴۱۰۰ دلار در ماه درآمد داشته باشند و ثابت کنند که قراردادهای کاری یا مشاغل ثبت شده در خارج از استونی دارند.) به گزارش واشنگتن پست، بیش از ۱۰۰۰۰ نفر برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد برنامه استونی ثبت نام کردند.
اندکی بعد، باربادوس از «تمبر خوش آمدگویی باربادوس» رونمایی کرد که به خارجی ها اجازه می دهد به مدت یک سال بدون مالیات در آنجا زندگی و کار کنند (هزینه تمبر برای هر فرد ۲۰۰۰ دلار و برای خانواده ها ۳۰۰۰ دلار است). و برمودا گواهی «Work From Bermuda» را ایجاد کرد که به افرادی که «امکانات قابل توجه» یا «منبع درآمد سالانه مستمر» دارند، اجازه می دهد تا ۱۲ ماه در آنجا کار کنند.
این ها تنها چند نمونه از چندین مکانی هستند که به دنبال تبدیل شدن به مقاصد عشایر دیجیتال هستند.
چرا کوچ نشینی دیجیتال؟
به ساب ردیت نگاهی بیندازید و خواهید دید که تقریبا نیمی از پست ها حاوی تصویری از یک لپ تاپ اند که در جلوی ساحلی ایده آل و امواج دیدنی قرار گرفته است. اینکه چرا کسی می خواهد در جایی با هوای گرم و منظره زیبا کار کند، نیازی به تحلیل عمیق ندارد.
اما فراتر از مزیت های آشکار، سبک زندگی عشایری دیجیتال برای بسیاری از مردم جذاب است زیرا احساس استقلال را فراهم می کند.
محققانی که در سال ۲۰۱۹ یک مطالعه قوم نگاری روی عشایر دیجیتال انجام دادند، خاطر نشان کردند که بزرگ ترین موضوعی که از داده های آن ها پدید آمد، «جستجوی افراد برای انعطاف پذیری و خود مختاری در محل کار» بود، و افزودند، «شرکت کنندگان نه تنها به استقلال حرفه ای، بلکه به استقلال فناوری، جغرافیایی و جسمانی اشاره کردند.»
این فقط اتاقک و رفت و آمد به محیط اداری نیست که عشایر دیجیتال می خواهند از آن رهایی پیدا کنند. آن ها همچنین می خواهند از دام بازه زمانی نه تا پنج، ارتباط همگام همیشه فعال، و این ایده قدیمی که بهره وری به جای خروجی، با زمان صرف شده پشت میز اندازه گیری می شود، رها شوند.
انجام کار از خانه به بسیاری از حرفه ای ها نشان داده است که شغل شان چقدر مستقل از موقعیت است – و چقدر از مسئولیت هایشان را می توان در بازه زمانی کوتاه تری نسبت به هفته کاری ۴۰ ساعته انجام داد.
کیت فکر می کند به همین دلیل است که اخیرا زندگی عشایری دیجیتالی محبوبیت زیادی پیدا کرده است. کار از راه دور تعداد زیادی از افراد را به پرسش این سوال وا می دارد: “چرا نتوانم این کار را از ویتنام انجام دهم؟ چرا من نتوانم این کار را از تایلند انجام دهم؟” او افزود: “من فکر می کنم کووید ۱۹ مردم را وادار به ارزیابی مجدد در نحوه کار کردن خود کرده است.”
کیسی گفت: “همه به دلایل مختلف این کار را انجام می دهند. برخی عاشق سفر هستند. بعضی می خواهند صبح ها کار کنند و بعد از ظهر ها موج سواری کنند. اما انگیزه متحد کننده افرادی که به عشایر دیجیتال تبدیل می شوند این است که آن ها می خواهند از سیستم فعلی که در آن هستند، فرار کنند.”
عشایر دیجیتال چگونه مالیات پرداخت می کنند؟
پول یک مانع بزرگ برای عشایر دیجیتالی است. همه نمی توانند هزینه اشتراک چند ماهه هتل یا رزرو Airbnb را پرداخت کنند، چه برسد به این که پس انداز کافی برای پوشش یک جابجایی بزرگ یا هزینه های سفر را داشته باشند. و حتی اگر بتوانند، بسیاری از مشاغل مانند کارگری و مشاغل صنعت خدمات، مستلزم ماندن کارکنان در یک مکان ثابت اند. افراد زیادی به عنوان مراقب، مسئولیت هایی دارند که باید در آن مکان بمانند.
جدا از این موارد، مشکلی که برای بسیاری از عشایر مشتاق دیجیتال باقی می ماند، پیچیدگی کد مالیاتی ایالات متحده است.
حتی برای آمریکایی هایی که می خواهند در داخل مرز های کشورشان سفر کنند، ایالت های مختلف، مالیات ها را متفاوت محاسبه می کنند. بنابراین اگر ماه ها به ایالت های مختلف سفر می کنید، دانستن این که چگونه درآمد خود را گزارش کنید، به سرعت گیج کننده می شود.
ایلین شر، مدیر ارشد سیاست مالیاتی و حمایت از موسسه آمریکایی CPA، به CNBC گفت: “بعضی ایالت ها هستند که به محض شروع کار در آنجا، بدهکار خواهید شد. این ایالت ها شما را وادار می کنند که یک اظهارنامه غیر مقیم ارائه دهید و دارایی خود را حبس کنید.”
برای آمریکایی هایی که می خواهند سفر های بین المللی داشته باشند، وضعیت حتی پیچیده تر می شود. کارفرمایان مستقر در ایالات متحده معمولا تمایلی به درگیر شدن در پیچیدگی کد های مالیاتی بین المللی ندارند. نیویورک تایمز درباره ماجرای یک کارمند شرکت فناور که پس از بسته شدن دفترش برای کار به کانادا سفر کرد، گزارش داد. چند ماه بعد، شرکت فناور به او اولتیماتوم داد: دو هفته دیگر برگردد یا استعفا دهد. (کارفرما نمی خواست درگیر مالیات های خارجی باشد.)
فریلنسرها نیز نمی توانند از مسائل مالیاتی پیچیده اجتناب کنند. سیاست مالیاتی ایالات متحده، شهروندان را ملزم به پرداخت مالیات بر درآمد می کند، حتی اگر در تمام طول سال در خارج از کشور زندگی و کار کنند؛ در حالی که ایالات متحده برای محدود کردن مالیات مضاعف معاهداتی با سایر کشور ها دارد، اما این امر همچنان اتفاق می افتد.
بسیاری از آمریکایی هایی که به خارج از کشور مهاجرت می کنند نمی توانند خدمات بانکی خود را نیز با خود ببرند. به گفته مریلویز سراتو، مدیر اجرایی شهروندان آمریکایی خارج از کشور، افتتاح یک حساب بانکی مستقر در خارج از کشور، خارج از حدود ساحلی و قابل گزارش است. این یکی از «شاخک های» مشکل مالیات مبتنی بر شهروندی است.
سردرگمی بالقوه برخورد با کد های مالیاتی بین المللی کافی است تا اکثر کارکنان آمریکایی را از جهش به سمت کوچ نشینی دیجیتال باز دارد. گره گشایی شبکه پیچیده ای از اسناد قانونی و کاغذی، استقلال محسوب نمی شود. مانند بسیاری از جنبه های سبک زندگی عشایری دیجیتال، این امر همیشه روان نیست. اما برای برخی افراد، در هر حال ارزش زحمت کشیدن را دارد.
برای کیسی، چالش های حمل و نقلی کوچ نشینی دیجیتال هزینه کمی است. از او پرسیدم که آیا فکر می کند هرگز این سبک زندگی را رها کند و در مکانی مستقر شود؟ او گفت که تمایل دارد روزی یک پایگاه خانگی داشته باشد، در حالی که همچنان چندین ماه در سال سفر کند.
“اما از نظر ماندن همیشگی در یک مکان بدون ترک آن؟ احتمالا این اتفاق نخواهد افتاد.”
