فضای کار اشتراکی برای فریلنسرها، افراد دورکار و تیم های استارتاپی بخشی عادی از زندگی است اما همیشه اینطور نبوده است. داستان فضای کار اشتراکی در سال ۲۰۰۵ آغاز شد و فضاهای کار اشتراکی امروزی نسبت به آن زمان تکامل جدی یافته اند. برخی تاسیس فضای کاری Spiral muse توسط برد نوبرگ را نقطه شروع پدیده کوورک می دانند اما خود نوبرگ داستان متفاوتی در این خصوص ارائه می کند.
قبل از وجود فضای کار اشتراکی
نوبرگ اولین فضای کار اشتراکی رسمی را تاسیس کرد اما پیش از آن، ایده های نسبتا مشابهی پیاده سازی شده بودند. در سال ۱۹۹۵، C-base که یک فضای کاری مشترک برای مهندسان کامپیوتر بود و امکاناتی برای توسعه سخت افزار در اختیارشان قرار می داد، در برلین، تاسیس شد. امروز همان کارکردی که برای C-base تعریف شده بود را در گونه ای خاص از فضاهای کار اشتراکی که آن ها را با عنوان هکر اسپیس می شناسیم، می بینیم. در سال ۱۹۹۹، مجموعه ۴۲ west 24 در نیویورک راه اندازی شد که دسترسی به میزکار و امکانات مرتبط را در قالب طرح های انعطاف پذیری برای افراد و تیم ها فراهم می کرد. این شکل ارائه خدمت قطعا یکی از نقاط مسیر رسیدن به فضاهای کار اشتراکی بوده است با این تفاوت که تعاملات در آن، نسبت به آنچه امروزه در کوورک ها می بینیم محدود بوده و پدیده اجتماع یا کامیونیتی در آن کمرنگ بوده است.
کوورکینگ چرا و چگونه شروع شد؟
نوبرگ برای اولین بار در سال ۲۰۰۵، زمانی که دوران سخت مالی را سپری می کرد، یک فضای کار اشتراکی را تصور کرد. او در استارتاپی کار می کرد اما احساس ناسازگاری داشت: او می خواست راهی پیدا کند تا احساس استقلال و آزادی کار فردی را با احساس جامعه و ساختار کار با دیگران ترکیب کند. نوبرگ با یک مربی زندگی کار می کرد. این امر منجر به ایجاد یک طرح سه قسمتی شد که شامل ایجاد یک نوع جدید از فضا می شد. این فضا هم ساختار و هم احساس جامعه مورد نظر او را ایجاد می کرد. در این لحظه، تصوراتی راجع به مفهوم کوورکینگ به شکلی که ما امروزه آن را می شناسیم، شکل گرفتند.
اولین فضای کار اشتراکی
طبق چیزی که نوبرگ می گوید، اولین فضای کار اشتراکی که با تعریف جدید آن تطابق داشته باشد، در سانفرانسیسکو ایجاد شده است. نوبرگ فضایی تحت عنوان Spiral Muse را از دوستانش اجاره کرد تا ایده اش را پیاده سازی کند. ری باکستر، توسعه دهنده استارتاپ، اولین کسی بود که از خدمات فضای کار اشتراکی نوبرگ استفاده کرد و پس از او افراد دیگری هم در این فضا مستقر شدند. با افزایش تقاضا، نوبرگ کار خود را گسترش داد و Hat Factory که اولین فضای کار اشتراکی تمام وقت جهان بود را تاسیس کرد.
دیگر فضاهای کار اشتراکی اولیه
سال ۲۰۰۵، در تاریخ فضای کار اشتراکی سال مهمی است چرا که همزمان به Spiral Muse، چند پدیده مشابه در نقاط دیگری از دنیا ایجاد شدند. در انگلیس فضایی شکل گرفت که سپس تبدیل به شبکه ای از فضای کاری شد و این امکان را به افراد می داد که در صورت عضویت، همزمان بتوانند به فضاهای مختلفی دسترسی داشته باشند. در آلمان نیز کافه سنت اوبرهولتر دسترسی به اینترنت را برای مشتریانش فراهم کرد و این باعث شد آن ها علاقه مند شوند بخشی از کارشان را در فضای کافه انجام دهند و کم کم این کافه رنگ و بویی شبیه فضای کار اشتراکی بگیرد.
گسترش فضاهای کار اشتراکی
بلافاصله بعد از اینکه نوبرگ این روند را آغاز کرد، دیگران نیز به آن توجه کردند. اولین فضای کار اشتراکی شهر نیویورک، بروکلین کاورکینگ، در سال ۲۰۰۶ افتتاح شد. Jelly، که کارگران دورافتاده را تشویق می کرد تا در یک فضا ملاقات کنند، در همان سال تأسیس شد و در سال ۲۰۰۷ به شهرهایی مانند آستین و فینیکس گسترش یافت. در سال ۲۰۰۹، کنفرانس جهانی فضای کار اشتراکی تأسیس شد و امروز در تنظیم روابط و مسیر صنعت فضای کار اشتراکی تاثیرگذار است. تا سال ۲۰۱۲، بیش از ۲۰۰۰ فضای کار اشتراکی در جهان ایجاد شد که قدرت آن را به عنوان یک روند جهانی تقویت می کرد.
بزرگترین فضاهای کار اشتراکی
در سال ۲۰۲۱، شاهد فعالیت ده ها شرکت بزرگ در حوزه فضای کار اشتراکی هستیم که شعبی در سرتاسر جهان دارند و امکان استفاده از فضاهای مختلف را برای اعضایشان فراهم می کنند. با وجود اینکه شرکت های بزرگی مانند WeWork، Impact Hub و Industrious بخش قابل توجهی از بازار جهانی را در اختیار دارند، همچنان شاهد فضاهای کار اشتراکی جدید توسط شرکت های مستقل و نوظهوری هستیم که دامنه این صنعت را گسترش می دهند.
سرعت رشد این صنعت به گونه ای است که پیش بینی می شود تعداد فضاهای کار اشتراکی در سراسر جهان تا سال ۲۰۲۴ به ۴۰ هزار عدد برسد. با گسترش کارهای فریلنسری و ایجاد امکان دورکاری برای بسیاری از کارکنان، جای تعجب نیست که تعداد فضاهای کار اشتراکی بیشتر شوند و شهرهای بیشتری میزبان این پدیده باشند.
