شتاب دهنده (Accelerator )
شتاب دهنده کسب و کار چیست؟
شتابدهنده ها سازمان‌هایی هستند که طیف وسیعی از خدمات پشتیبانی و فرصت‌های تأمین مالی را به استارتاپ ها عرضه می‌کنند. روش کاری آن‌ها معمولاً به این صورت است که استارتاپ ها در برنامه‌های چندماهه ثبت‌نام کرده و در این برنامه‌ها مشاوره، فضای اداری و منابع زنجیرۀ تأمین را دریافت می‌کنند. مسئلۀ مهم‌تر این است که برنامه‌های شتاب دهنده کسب و کار، دسترسی به سرمایه و سرمایه گذاری را در ازای حقوق صاحبان سهام استارتاپ ارائه می‌دهند. استارتاپ‌ها اساساً پس از سه یا چهار ماه از برنامۀ شتاب دهنده خود «فارغ‌التحصیل» می‌شوند. این پروژه‌های توسعه‌ای، حساس به زمان و بسیار فشرده هستند.
دلیل اصلی افزایش محبوبیت شتابدهنده ها طراحی آن‌ها است که می‌توانند بهترین گزینه‌ها را برای استارتاپ ها و سرمایه‌گذاران فراهم کنند.
از آنجا که شتابدهنده ها کسب و کارهای شرکت‌کننده را به دقت بررسی می‌کنند، سرمایه‌گذاران نیازی به هدر دادن زمان زیاد برای بررسی موارد ندارند تا از بین آن‌ها استارتاپ های جدید و فوق‌العاده را بیابند و ارزیابی کنند. در عوض، فرشتگان می‌توانند صرفاً روی شتابدهنده هایی سرمایه گذاری کنند که خودشان در استارتاپ ها سهام دارند. شتابدهنده ها همچنین این سرمایه‌گذاری ها را در چارچوب گزینه‌های واقعی قرار می‌دهند؛ به این معنی که سرمایه‌گذاران مراحل اولیه حق این را دارند که تنها در صورت تمایل، سرمایه‌گذاری‌های آتی را انجام دهند. همانطور که گفته شد، سرمایه گذاری بیشتر الزامی نیست.
از طرف دیگر، شتاب دهنده ها گنجینه‌ای مثال‌زدنی از منابع برای صاحبان استارتاپ هستند. با توجه به اینکه این سازمان‌ها توسط کارشناسانی اداره می‌شوند که از طریق کمک به کسب‌وکارهای نوپا برای غلبه بر موانع اساسی امرار معاش می‌کنند، هیچ راه بهتری برای تضمین موفقیت کارآفرین جز همنشینی با آن متخصصان وجود ندارد. صاحبان استارتاپ‌ها همچنین از معاشرت با همتایان تجاری و ایجاد رقابت دوستانه برای تقویت توسعه نفع می‌برند. تنها ایراد احتمالی پیوستن به شتاب‌دهنده‌های کسب‌وکار این است که صاحبان استارتاپ‌ها عموماً سهام شرکت خود را به آن‌ها واگذار می‌کنند.
تفاوت شتاب‌دهنده‌ها و مراکز رشد در چیست؟
در نگاه اول، شتاب دهنده ها بسیار شبیه به مراکز رشد به نظر می‌رسند اما چند تفاوت اساسی با هم دارند.
مرکز رشد به سازمانی می‌گویند که فضای عملیاتی مشترکی را برای استارتاپ ها فراهم می‌کند. مراکز رشد همچنین فرصت‌های شبکه‌سازی تجاری، منابع مشاوره و دسترسی به تجهیزات مشترک را برای مشاغل جوان فراهم می‌کنند. مفهوم کانون نوآورانه برای استارتاپ ها از دیرباز وجود داشته است اما تنها در دهۀ ۱۹۸۰ و پس از آن زمانی به شهرت رسیدند که تعداد زیادی از کالج‌ها و دانشگاه‌ها شروع به راه‌اندازی مراکز رشد وابسته به مدارس کردند تا کارآفرینی و اشتغال‌زایی را تقویت کنند.
به دلیل این وابستگی دانشگاهی، تعداد زیادی از مراکز رشد استارتاپ به عنوان سازمان غیرانتفاعی فعالیت می‌کنند. آن‌ها معمولاً در ازای دسترسی به منابع تأمین مالی یا امکانات، مانند شتاب‌دهنده‌ها حقوق صاحبان سهام شرکت را درخواست نمی‌کنند. در نتیجه، عموماً سرمایه‌ای که استارتاپ‌ها با پیوستن به مراکز رشد دریافت می‌کنند، بسیار کمتر از مقداری است که می‌توانند از شتاب دهنده ها انتظار داشته باشند.
مراکز رشد در تقویت رشد آهسته نیز بهتر از شتابدهنده ها عمل می‌کنند زیرا معمولاً برای برنامه‌های حمایتی خود محدودیت زمانی نمی‌گذارند. برخلاف شتاب‌دهنده‌ها که برنامه‌های آموزشی کوتاه و فشرده‌ای را ارائه می‌دهند که تنها چند ماه به طول می‌انجامد، استارتاپ ها سال‌ها فرصت دارند تا برای زمینۀ رشد خود از داخل مراکز پایه‌ریزی کنند.
در نهایت، هیچ دو کسب و کاری شبیه به هم نیستند. در نتیجه، استارتاپ‌های مختلف برای پیشرفت به انواع مختلفی از حمایت نیاز دارند. به همین دلیل، هیچ پاسخ درست یا غلطی در جواب به این سوال که شرکت‌ها از بین شتابدهنده کسب و کار و مرکز رشد کدامیک را انتخاب کنند وجود ندارد. فقط باید بنشینید و فهرستی از چیزهایی را که فکر می‌کنید شرکت‌تان برای موفقیت به آن‌ها نیاز دارد بنویسید و سپس کمی تحقیق کنید.