وضعیت نقدینگی (Cash Position)
تعریف
وضعیت نقدینگی نشان دهنده مقدار وجه نقدی است که یک شرکت، صندوق سرمایه گذاری یا بانک در یک مقطع زمانی مشخص در دفاتر مالی خود دارد. وضعیت نقدینگی نشانه قدرت مالی است و معمولا علاوه بر خود پول نقد، دارایی های با نقدشوندگی بالا، مانند گواهی سپرده، بدهی کوتاه مدت دولت و سایر معادل های نقدی را هم شامل می شود.
در رابطه با معامله گران و سرمایه گذاران، وضعیت نقدینگی به آن بخش از دارایی های سبد سرمایه گذاری آن ها اشاره دارد که به صورت نقد یا معادل های نقدی موجود است.
مهم: در عین این که وضعیت نقدینگی فقط نرخ بدون ریسک را کسب می کند، اما ریسک نزولی نیز ندارد. از این پول نقد بعدا می توان به عنوان نقدینگی برای سرمایه گذاری یا جلوگیری از ضرر استفاده کرد.
مبانی وضعیت نقدینگی
به بیان دقیق تر، وضعیت نقدینگی نسبت میزان وجه نقد یک سازمان به هزینه ها و بدهی های آن است. سهامداران داخلی وضعیت نقدینگی شرکت را به طور روزانه چک می کنند و سرمایه گذاران و تحلیلگران خارجی، وضعیت نقدینگی شرکت را در صورت جریان نقدی فصلی آن دنبال می کنند. پایدار بودن وضعیت نقدینگی یک شرکت یا نهاد به این معناست که قادر است بدهی های جاری خود را با ترکیبی از وجه نقد و دارایی های نقدی پوشش دهد.
با این حال، داشتن یک وضعیت نقدینگی بالاتر و فراتر از بدهی های جاری، نشان از قدرت مالی شرکت دارد. دلیلش هم این است که برای تامین مالی عملیات رو به رشد و پرداخت تعهدات به پول نقد نیاز است. با این حال، وضعیت نقدینگی بیش از حد بالا اغلب می تواند نشان دهنده هدر رفتن سرمایه باشد، مثلا این که بازده سرمایه خیلی کم است یا شرکت ایده ها و پروژه های کافی برای سرمایه گذاری ندارد.
سایر سازمان ها، مانند بانک های تجاری و سرمایه گذاری، عموما ملزم به داشتن یک حداقل وضعیت نقدینگی هستند که بر اساس میزان وجوهی که در اختیار دارند تعیین می شود. این حداقل، تضمین می کند که بانک قادر است در صورت تقاضای سرمایه از طرف دارندگان حساب، مبلغ را به آن ها پرداخت کند. هنگامی که یک صندوق سرمایه گذاری دارای وضعیت نقدینگی بالایی باشد معمولا به این معناست که سرمایه گذاری های بازار زیاد جذبش نمی کنند و ترجیح می دهد خودش را درگیر آن ها نکند.
وضعیت نقدینگی و نسبت های نقدینگی
وضعیت نقدینگی یک سازمان معمولا از طریق نسبت های نقدینگی تحلیل می شود. به عنوان مثال، نسبت جاری از طریق تقسیم دارایی های جاری یک شرکت بر بدهی های جاری آن به دست می آید. این نسبت برای سنجش توانایی سازمان در پوشش تعهدات کوتاه مدت خود به کار می رود. اگر این نسبت بیشتر از یک باشد، به این معناست که شرکت دارای پول نقد کافی برای ادامه فعالیت خود هست.
وضعیت نقدینگی را می توان در جریان نقدی آزاد (FCF) یک شرکت نیز یافت. FCF از طریق کسر مخارج سرمایه کوتاه مدت و بلندمدت شرکت از جریان نقدی عملیاتی شرکت بدست می آید.
معایب وضعیت نقدینگی
درست است که وضعیت نقدینگی، ذخیره نقدی و محافظی در برابر زیان ارائه می دهد، اما پول نقد به خودی خود فقط به کسب نرخ بازدهی بدون ریسک کمک می کند و نگهداری بیش از حد آن می تواند موجب هزینه های فرصت از دست رفته شود. “بار مالی” از دلایل متداول بار کارآیی در یک پورتفو است و به معنای نگه داشتن بخشی از سبد سرمایه گذاری به صورت نقدی به جای سرمایه گذاری آن در بازار است.
از آنجا که وجه نقد معمولا پس از در نظر گرفتن اثرات تورم، بازده واقعی بسیار پایین یا حتی منفی دارد، برای بیشتر پرتفوها سرمایه گذاری تمام وجوه نقد در بازار بازده بهتری را به ارمغان می آورد. با این حال، برخی از سرمایه گذاران ترجیح می دهند برای پرداخت هزینه ها و کمیسیون های حساب و به عنوان صندوق اضطراری یا متنوع کننده سایر سرمایه گذاری های پرتفوی، مقداری پول نقد نگه دارند.